برای ساده نویسی

نوشتن به شکل غیر ادبی و در ساختار اولیه زبان که در این نوع نوشتن رساندن مقصود می بایست مهم ترین هدف نویسنده باشد. در این نوع نوشتن هیچ گاه نویسنده به دنبال استفاده از دیگر مهارتهای نوشتاری چون اقناع و تاکید و تزیین نیست بلکه خارج از جهت گیری در باره محتوا سعی می کند مفهوم را از طریق واژگان به ذهن خواننده منتقل کند و قضاوت درباره صحت و سقم و میزان تاثیر سخن را به عهده خود خواننده می گذارد. مطمئنا این سبک نوشتار مورد پذیرش نویسندگان زبر دست و ماهر نیست بلکه یک نویسنده حرفه ای به دنبال این است تا علاوه بر انتقال مطلب به ذهن مخاطب با استفاده از دیگر ابزار های زبانی و نوشتاری به کمک نوشته خود بیاید و تاثیر ان را بر خواننده  دوچندان کند و همچنین با یاری گرفتن از مترادفات و تاکیدات و دیگر آرایه های ادبی مخاطب را وادار به پذیرش دیدگاه خود در نوشته کند. روشن است که رسیدن به آن جایگاه در نوشتن از آرزو های هر قلم به دستی است ولی این کمال نویسندگی را نمی توان دریافت جز با گذر از راههای به نسبت دشوار کسب مهارت های نوشتن که مسلما این را از ساده نویسی اغاز می شود.

 ساده نویسی به معنای روان و شیوا نوشتن و دور بودن متن از گره ها و ابهامات لفظی و معنایی و رعایت اصول دستور فارسی در جمله بندی ها و کابرد درست فعل و دیگر .